Postažs, Paulis

Paulis Postazs (Letland,1976) schildert in een stijl die teruggrijpt naar de Italiaanse renaissance.  De mensfiguren hebben een perfectie en de achtergronden lijken op afstand te staan. De uitdrukking van de afgebeelde mensen is sereen. Vaak laat de achtergrond ook zien waar de geportretteerde thuis hoort.

Echter de kleuren van de schilderijen zijn gedempt, hebben juist het licht van het hoge noorden, niet de Italiaanse warmte maar de noordelijke koelte.  Het is juist dit licht dat de rust in de werken van Paulis benadrukt.

Zijn mensen zijn introspectief, het zijn jonge mensen die eerder luisteren dan praten. De schilderijen hebben een onuitgesproken milde humor in zich. Ook het perspectief is van scherpte ontdaan. De schilderijen van Paulis roepen niet om aandacht, maar ze vragen er zachtjes, bescheiden, om. Het is deze fluisterende vraag om attentie die toch een nadrukkelijkheid in zich heeft. De rust van de oppervlakte leidt de toeschouwer naar een diepte zoals een rimpelloze heldere zee waarbij de mens gebiologeerd naar de zeebodem blijft zoeken.

Paulis Postazs (Latvia, 1976) paints in a style which is close to the Italian Renaissance. The human figures have a perfection and the backgrounds seem to be at a distance. The expression of the people depicted is serene. The scene shows where the person portrayed belongs. The surface of the paintings is completely even, smooth to the touch.

However, the colours of the paintings are muted, they have the light of the far north, not the Italian warmth, but a northern coolness. It is precisely this light that emphasizes the tranquility in Paulis’ works.

His people are introspective, they are young people who listen rather than talk. The paintings have an unspoken mild humor in them. The perspective is also devoid of sharpness.

The beauty of Postazs’ paintings does not call for attention, but quietly, modestly, ask for it. It is this whispering demand for attention that nevertheless has an emphasis in it. The tranquility of the surface leads the viewer to a depth like a rippleless clear sea where people continue to search for the seabed, mesmerized.