Katrin Dekoninck

De mens is breekbaar en denkt zich te moeten beschermen tegen zijn of haar eigen kwetsbaarheid. Of is de mens fragiel omdat hij zelf denkt breekbaar te zijn? En als de mens zich daartegen beschermt, sluit hij zich dan juist niet af van de werkelijkheid en omhelst hij zijn onzekerheid, twijfel, faalangst en onmacht? Houdt de mens zo niet juist zijn vermeende kwetsbaarheid in stand?

De beelden van Katrin Dekoninck laten mensen zien, veelal jongeren, die zich verbergen achter een masker of zich hullen in stekels waar de omgeving niet in kan doordringen. Het is pijnlijk om te zien dat juist door deze afscherming de mens geen anderen toelaat om deze gevoelens van onzekerheid te relativeren of zelfs weg te kunnen nemen. Het vergt moed om de beschermende laag los te laten. Dit is echter zo dringend nodig, want juist in het toelaten van en het laten zien van de vermeende eigen zwakte vindt de mens zijn kracht.

Deze paradox is een essentieel deel van het werk van Katrin. Zij toont met haar overtuigende beelden – in terracotta en brons – de mens die zichzelf beschermt. Maar haar beelden laten zien dat deze mens op het punt staat zijn harnas af te gaan leggen of het gezicht dat vervormd is tot een masker af te trekken. Katrin legt haar vinger op precies dat moment waar de mens zich ontworsteld aan zijn eigen angsten om de wereld tegemoet te treden, hoe kwetsbaar ieder mens dan ook is. Openheid is een veel beter wapen om goed te overleven dan maskers en harnassen die verhullen maar niets oplossen. Juist deze boodschap maakt het werk van Katrin zo pakkend, zo mooi.